Το τελευταίο διάστημα υπάρχουν εξελίξεις στα μέτωπα της ευρύτερης περιοχής, που πρέπει να αναλυθούν διεξοδικά και να αξιολογηθούν από εκείνους που σχεδιάζουν και χαράσσουν πολιτική στην Αθήνα και τη Λευκωσία.
Γράφει ο ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ για το INFOGNOMON POLITICS
Ας αρχίσουμε από το μέτωπο της Λιβύης.
Τον Δεκέμβριο του 2019, και ενώ συνεχίζονταν οι συγκρούσεις μεταξύ των δυνάμεων πολιτοφυλακής και μισθοφόρων που πρόσκεινται στην κυβέρνηση Σαράτζ και των δυνάμεων του στρατάρχη Χαφτάρ, η επιτροπή εμπειρογνωμόνων των Ηνωμένων Εθνών, αρμόδια για την επιτήρηση των κυρώσεων κατά της Λιβύης, υπέβαλε στο Συμβούλιο Ασφαλείας μια έκθεση 376 σελίδων.
Στην έκθεση αναφέρεται ότι συνεχίζονται οι αποστολές όπλων προς το καθεστώς της Τρίπολης από χώρες μεταξύ των οποίων βρίσκεται και η Τουρκία, παραβιάζοντας το εμπάργκο του ΟΗΕ.
Σημειώνεται ότι τα όσα αναφέρονται στην έκθεση των εμπειρογνωμόνων για την αποστολή όπλων από πλευράς της Τουρκίας στην κυβέρνηση Σαράτζ, επαληθεύονται από φωτογραφίες και βίντεο που δημοσιεύονται στο διαδίκτυο.
Επίσης, πρέπει να υπογραμμιστεί ότι μετά την περίφημη Σύνοδο του Βερολίνου, από την οποία αποκλείστηκε η Ελλάδα μετά από απαίτηση της Τουρκίας-και αυτό πρέπει να μας προβληματίσει-, η Άνγκελα Μέρκελ δήλωσε: «Όλες οι πλευρές της Διάσκεψης εργάστηκαν εποικοδομητικά. Είναι ζωτικής σημασίας να διατηρηθεί το εμπάργκο όπλων ώστε να κρατηθεί η εκεχειρία. Γνωρίζουμε ότι δεν θα λυθούν όλα τα προβλήματα της Λιβύης».
Παρ’ όλα αυτά, παρότι η διεθνής κοινότητα συμφωνεί στην τήρηση του εμπάργκο, η Τουρκία τις τελευταίες ημέρες το παραβιάζει ανοικτά.
Συνεχίζεται όλες αυτές τις μέρες, μετά τη Σύνοδο του Βερολίνου, η μεταφορά αεροπορικώς στη Λιβύη από το τουρκικό κράτος μισθοφόρων τρομοκρατών, οι οποίοι ήδη συμμετέχουν σε συμπλοκές στα μέτωπα της Τρίπολης και της Μισράτα.
Ήδη εδώ και μερικές μέρες περιπολούν ανοικτά της Τρίπολης δύο φρεγάτες του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, υπό την προστασία των οποίων ένα οχηματαγωγό ξεφόρτωσε στο λιμάνι της πρωτεύουσας της Λιβύης τεθωρακισμένα οχήματα, όπλα και πυρομαχικά.
Μάλιστα, τα παραπάνω μεταφέρθηκαν στο διεθνές αεροδρόμιο Μίτιγκα της Τρίπολης, το οποίο έχει μετατραπεί σε αεροπορική βάση της Τουρκίας. Εκεί φιλοξενούνται αξιωματικοί του τουρκικού στρατού, χειριστές μη επανδρωμένων αεροσκαφών, καθώς και τα ίδια τα αεροσκάφη Μπαϊρακτάρ.
Ήδη σε αεροπορική βάση της Τουρκίας έχει μετατραπεί το αεροδρόμιο της Μισράτα, στο οποίο τις προηγούμενες ώρες προσγειώθηκε αεροσκάφος μολδαβικής αεροπορικής εταιρείας, τύπου Boeing 747, μεταφέροντας μεταξύ άλλων και 40 αξιωματικούς του τουρκικού στρατού.
Τι συμπέρασμα εξάγεται από όλα αυτά;
Πρώτον, ότι η Τουρκία γράφει στα παλιά οθωμανικά της στιβάνια τις αποφάσεις του ΟΗΕ αλλά και του Βερολίνου, όπου συμμετείχαν ΗΠΑ, Ρωσία, Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία και άλλες χώρες, οι ισχυρότερες του κόσμου.
Δεύτερον, ότι η Τουρκία τα παίζει όλα για όλα όταν πρόκειται να εξυπηρετήσει συμφέροντα που η ίδια έχει χαρακτηρίσει ως ζωτικά. Και όσον αφορά τη Λιβύη, φέρεται αποφασισμένη να μείνει εκεί, ακόμα και με κίνδυνο να εμπλακεί πολεμικά, για να κρατήσει ζωντανή τη συμφωνία οριοθέτησης της ΑΟΖ με τη χώρα αυτή, πράγμα που σημαίνει εθνική καταστροφή για την Ελλάδα.
Γιατί το χαρακτηρίζω εθνική καταστροφή;
Γιατί αν τελικά η Τουρκία επιβάλει ντε φάκτο ότι αναγνωρίζει 6νμ υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ στην Κρήτη, μπορεί να συμπεράνουμε πόσο εύκολα μπορεί να επιβάλει το ίδιο και τα για άλλα, μικρότερα νησιά του Αιγαίου, επικαλούμενη βέβαια τα ζωτικά συμφέροντα που της αναγνώρισε η Ελλάδα με το κοινό ανακοινωθέν της Μαδρίτης.
Αρχιτέκτονες εκείνης της «εθνικής επιτυχίας» ο Κ. Σημίτης, με συμβουλάτορες τότε τον Χρ. Ροζάκη, ο οποίος φέρεται να παίζει καθοριστικό ρόλο στη χάραξη της πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη στα ζητήματα των θαλάσσιων ζωνών.
Για να σχηματίσουμε πιο καθαρή εικόνα για τον τρόπο που ενεργεί η Τουρκία, αξίζει να αναφέρουμε ότι συνεχίζει να «κάνει του κεφαλιού» της στο θέμα των S-400, γράφοντας ανοικτά στα παλιά της οθωμανικά στιβάνια και τις απειλές των ΗΠΑ για κυρώσεις.
Επίσης, στρέφεται επιθετικά εναντίον του ειρηνευτικού σχεδίου Τραμπ για τη Μέση Ανατολή, χαρακτηρίζοντάς το ο ίδιος ο Ερντογάν «εντελώς απαράδεκτο», παρά την προηγηθείσα τηλεφωνική συνομιλία που έγινε ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο, την παραμονή της εξαγγελίας του, με πρωτοβουλία του προέδρου των ΗΠΑ.
Όμως το «έργο» δεν τελειώνει εδώ.
Ο Ερντογάν τις τελευταίες μέρες συγκρούεται και με τον Πούτιν για το θέμα της περιφέρειας Ιντλίμπ, κατηγορώντας μάλιστα με αξιοθαύμαστη θρασύτητα τη Ρωσία ότι δεν τηρεί τις συμφωνίες Αστάνας και Σότσι, τις οποίες παραβιάζει κατάφορα η Τουρκία, αφού αντί να συμβάλει στη δημιουργία της ζώνης αποκλιμάκωσης, ενισχύει τους τρομοκράτες της Αλ Κάιντα και του Ισλαμικού Κράτους, που μάχονται εναντίον των δυνάμεων της Συρίας και της Ρωσίας.
Προσοχή, όσα αναφέρονται στο άρθρο αυτό είναι αντικειμενική καταγραφή μιας σειράς γεγονότων που δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται τα ζητήματα ζωτικής σημασίας η Τουρκία και κατά πόσον λαμβάνει υπ’ όψιν της τη διεθνή νομιμότητα αλλά και τις παραινέσεις των μεγάλων δυνάμεων.
Γι’ αυτό ανέφερα στην αρχή του άρθρου ότι χρήζουν προσεκτικής ανάλυσης κυρίως από εκείνους που χαράσσουν την εξωτερική πολιτική της χώρας-ειδικά σε σχέση με την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας και του νεοοθωμανικού επεκτατισμού.
Αυτό είναι που λέμε «προς γνώσιν και συμμόρφωσιν».
Μάθετε και συμμορφωθείτε (κυρίως το δεύτερο).
