Στο άρθρο μας της Παρασκευής, αφού περιγράψαμε το «όραμα» του Ερντογάν να μετατρέψει την ανατολική Μεσόγειο σε μια «μουσουλμανική λίμνη» και τις εξελίξεις στις γύρω χώρες που το έστειλαν στο βυθό της θάλασσας, καταλήξαμε στον εναλλακτικό τρόπο με τον οποίο ο Τούρκος ηγέτης προσπαθεί να βάλει «πόδι» στην θάλασσα αυτή, για να βάλει «χέρι» στα κοιτάσματα της περιοχής.
Γράφει ο ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ για το PONTOS NEWS
Ο εναλλακτικός τρόπος της Τουρκίας συνοψίζεται σε δύο κατηγορίες δράσης.
Η μία είναι η αποστολή στην ΑΟΖ της Κύπρου, αλλά και σε περιοχές που εκτείνεται η ελληνική υφαλοκρηπίδα, ερευνητικών πλοίων και οσονούπω πλοίου εξέδρας γεωτρήσεων σε μεγάλο βάθος με στόχο τη δημιουργία τετελεσμένων όταν η εξέδρα στηθεί, εγκαταστήσει εξοπλισμό για άντληση και αρχίσει εν καιρώ την εκμετάλλευση του κοιτάσματος.
Η δεύτερη κατηγορία δράσης είναι η ανάπτυξη δυνάμεων, δεσμεύσεις περιοχών και διεξαγωγή μεγάλων αεροναυτικών ασκήσεων και πάλι στην ΑΟΖ της Κύπρου, αλλά και σε περιοχές που εκτείνεται η ελληνική υφαλοκρηπίδα, με στόχο την άσκηση πίεσης στην Κύπρο, την Ελλάδα αλλά και στις χώρες που εμπλέκονται στα ενεργειακά προγράμματα και σχέδια της περιοχής.
Και η μία κατηγορία δράσεων και η άλλη (έρευνες, αποστολή πλοίου γεωτρήσεων στις συγκεκριμένες περιοχές και διεξαγωγή ασκήσεων) έχουν έναν και μοναδικό στόχο: Να ασκηθεί πολιτική και στρατιωτική πίεση στην Κύπρο, την Ελλάδα και τις εμπλεκόμενες χώρες, κυρίως τις ΗΠΑ και τη Γαλλία ώστε να παγώσει η διαδικασία έρευνας και εκμετάλευσης των ενεργειακών κοιτασμάτων και να συμπεριληφθεί με κάποιο τρόπο σ’ αυτό το «μεγάλο παιχνίδι» και η Τουρκία.
Δηλαδή, στόχος της Άγκυρας είναι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο να πετύχει τη συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων που υπάρχουν στην κυπριακή ΑΟΖ και δικαιωματικά ανήκουν στην Κυπριακή Δημοκρατία.
Όσον αφορά στην στρατιωτική πτυχή της όλης υπόθεσης, δηλαδή τα σχέδια και τα μέτρα που λαμβάνει η Τουρκία για να καταστήσει διεκδικήσιμα τις θαλάσσιες περιοχές και τα ενεργειακά κοιτάσματα με την απειλή της στρατιωτικής ισχύος, αυτά φρόντισε να τα κρύψει σε δυο λέξεις, τη «Mavi Vatan» που σημαίνει Γαλάζια Πατρίδα.
Πρόκειται για αυτόβουλη χάραξη της τουρκικής υφαλοκρηπίδας στη Μεσόγειο, το Λιβυκό και το Αιγαίο Πέλαγος και τη δημιουργία επιχειρησιακών σχεδίων για την υπεράσπισή της.
Μάλιστα, η Τουρκία για να προλάβει και να αποτρέψει τη «δημιουργία τετελεσμένων» στην κυπριακή ΑΟΖ και το Αιγαίο –όπως προσφιλώς επαναλαμβάνει το τελευταίο διάστημα ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας Χουλουσί Ακάρ–, επιφυλάσσεται να λάβει κάθε μέτρο σε πολιτικό, διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο. Υπάρχει δε και πρόσφατη σχετική απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας στην οποία τονίζεται η αποφασιστικότητα της Άγκυρας.
Και επειδή η Τουρκία είναι απολύτως προβλέψιμη, ενόψει της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων της γεώτρησης της ExxonMobile στο στόχο «Γλαύκος» του Οικοπέδου 10, της κυπριακής ΑΟΖ προγραμμάτισε τη διεξαγωγή της άσκησης «Γαλάζια Πατρίδα» από τις 27 Φεβρουαρίου μέχρι τις 8 Μαρτίου.
Για να αντληφθούν οι αναγνώστες μας τη σημασία που δίνει η τουρκική ηγεσία και το μήνυμα που θέλει να περάσει προς όλες τις κατευθύνσεις σημειώνουμε ότι πρόκειται για τη μεγαλύτερη αεροναυτική άσκηση που έχει διεξαχθεί ποτέ στην ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Σχετικά με τις περιοχές που αφορά, η άσκηση θα γίνει ταυτόχρονα σε τρεις θάλασσες, τον Εύξεινο Πόντο, τη Μεσόγειο και το Αιγαίο, και θα δοκιμαστεί η δυνατότητα του τουρκικού πολεμικού ναυτικού να συντονίσει επιχειρήσεις σε τρία θαλάσσια πολεμικά μέτωπα ταυτόχρονα.
Στις ασκήσεις θα λάβουν μέρος φρεγάτες, υποβρύχια και κορβέτες που κατασκευάστηκαν με εθνικά μέσα και πόρους (MİLGEM), αποβατικά σκάφη, πεζοναύτες, βατραχάνθρωποι SAS και SAT, αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας, ελικόπτερα, και μη επανδρωμένα αεροσκάφη τύπου ANKA και Bayraktar.
Στην άσκηση θα δοκιμαστούν η συνεργασία και ο συντονισμός των πλοίων επιφανείας, των υποβρυχίων και των εναέριων μέσων και αεροσκαφών, ενώ θα χρησιμοποιηθούν για πρώτη φορά τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη του Πολεμικού Ναυτικού, ANKA και τα εξοπλισμένα Bayraktar. Επίσης, θα χρησιμοποιηθούν τα ελικόπτερα Seahawk, τα αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας του Πολεμικού Ναυτικού, και αεροσκάφη F-16 της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας.
Επίσης, στην άσκηση θα συμμετέχουν και μονάδες ακτής του Πολεμικού Ναυτικού, επάκτια ραντάρ και επάκτιο πυροβολικό, που θα υποστηρίξουν τις μονάδες που θα βρίσκονται στη θάλασσα.
Στην άσκηση θα δοκιμαστούν σενάρια πολέμου και θα την παρακολουθήσουν παρατηρητές από την ιεραρχία των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων και ο υπουργός Άμυνας Χουλοσί Ακάρ.
Κρίνεται σκόπιμο να αναφερθεί ότι εφημερίδες και μέσα που πρόσκεινται στον Ερντογάν υπογραμμίζουν ότι «η άσκηση, εκτός από τις θαλάσσιες περιοχές της Κύπρου, θα διεξαχθεί και σε περιοχές στις οποίες η Ελλάδα διατείνεται ότι εκτείνεται η ελληνική υφαλοκρηπίδα».
Το κρίσιμο είναι το πώς ο διεθνής παράγοντας, και συγκεκριμένα οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η ΕΕ θα εκλάβουν τις κινήσεις της Άγκυρας, και αν θα αποπειραθούν να τις αποτρέψουν ή αν θα υποχωρήσουν στις τουρκικές πιέσεις.
Ένα σενάριο που θα μπορούσε να επιλεγεί ως διέξοδος στο αδιέξοδο που προσπαθεί να δημιουργήσει η Τουρκία είναι να επιτευχθεί μια «λύση» του Κυπριακού που θα ικανοποιεί την Άγκυρα και θα της εξασφαλίζει τη συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων. Και εκεί θα πρέπει να επικεντρωθεί η ελληνική πλευρά, σε Λευκωσία και Αθήνα, διότι αν γίνει κάτι τέτοιο θα θρεθούμε διπλά και τριπλά δαρμένοι.
Και αυτό γιατί η συνεκμετάλλευση στην Κύπρο θα ανοίξει διάπλατα το δρόμο για τη συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων στο Λιβυκό πέλαγος, δηλαδή νοτίως της Κρήτης, και στο Αιγαίο. Είναι περιττό δε να πούμε ότι αν γίνει αυτό, αν «μπάσουμε» την Τουρκία στο Αιγαίο και στη θάλασσα νότια της Κρήτης, ανοίγει ο δρόμος για διάλυση της ίδιας της Ελλάδας.
Και μιας και μετά τη συνάντηση Αποστολάκη-Ακάρ ήρθε στην επικαιρότητα το Μνημόνιο Παπούλια-Γιλμάζ που υπογράφηκε το 1998: Τότε ο Τούρκος ΥΠΕΞ επιστρέφοντας στην Άγκυρα είπε ότι «βάλαμε, νομικά, πόδι στο Αιγαίο». Να θυμίσουμε στους αναγνώστες μας ότι ο αντιπτέραρχος ε.α. Παναγιώτης Μπαλές, βαθύς γνώστης των νομικών και αμυντικών πτυχών των ελληνοτουρκικών, στο βιβλίο του Παρακαταθήκες Αετών (εκδ. Ινφογνώμων), αναφερόμενος στο προαναφερθέν μνημόνιο, μεταξύ άλλων σημειώνει:
«Οι τουρκικές διεκδικήσεις στον εναέριο χώρο του Αιγαίου “απέκτησαν” νομικά “ερείσματα” και άλλη δυναμική μετά την απίστευτη εθνική υποχώρηση που διέπραξε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην κρίση του Μαρτίου του 1987, με τη δέσμευση της χώρας να μην πραγματοποιήσει έρευνες σε ολόκληρη την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. Ωσάν δηλαδή να ήταν αμφισβητούμενη ολόκληρη η υφαλοκρηπίδα, και όχι εκείνο το τμήμα που περιγραφόταν μέχρι τότε στο Πρωτόκολλο της Βέρνης του 1976 που είχε υπογραφεί μεταξύ των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Μπουλέντ Ετσεβίτ, ήτοι στο τμήμα της ελληνικής υφαλοκρηπίδος που κείται ανατολικότερα του 25ου μεσημβρινού. Τα ίδια “ερείσματα” διευρύνθηκαν και ενισχύθηκαν έτι περαιτέρω μετά το φιάσκο των συνομιλιών Ανδρέα Παπανδρέου και Τουρκούτ Οζάλ στο Νταβός τον Ιανουάριο του 1988, όπως και με το απαράδεκτο πλαίσιο του Μνημονίου Παπούλια-Γιλμάζ που υπογράφηκε στην Αθήνα στις 27 Μαΐου 1988. Το πόσο δε “ανοιχτό” σε παρερμηνείες ήταν το Μνημόνιο αυτό απεδείχθη σχεδόν αμέσως, δύο μόλις μήνες αργότερα, όταν την 30ή Ιουλίου 1988 η Τουρκία μάς κατηγόρησε ότι παραβιάζουμε το Μνημόνιο (Παπούλια-Γιλμάζ) με τη διεξαγωγή αεροναυτικής ασκήσεως σε “αμφισβητούμενες περιοχές του Αιγαίου”».
Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν των ιθυνόντων…
