Η δήλωση του Α/ΓΕΝ Αντιναυάρχου Νικόλαου Τσούνη πως στο Αιγαίο καθημερινά γίνεται πόλεμος ούτε υπερβολική είναι ούτε ψευδής. Είναι η απόλυτη αλήθεια και ένα μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση πως το Π.Ν είναι πάντα ταγμένο στη πρώτη γραμμή αντιμετώπισης της τουρκικής προκλητικότητας όμως είναι και ένα μήνυμα προς τον πολιτικό κόσμο. Το ζήτημα είναι με τι μέσα και για πόσο ακόμα; Δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να κρίνουμε τον τρόπο αντιμετώπισης των τουρκικών απειλών και της προκλητικότητας δεδομένου πως το σύνδρομο του κατευνασμού και της υποχωρητικότητας αποτελεί την επίσημη εξωτερική πολιτική της χώρας για όλους τους γείτονες και από αυτή και από την επόμενη κυβέρνηση.
Όπως δήλωσε ο Α/ΓΕΝ, το 2009, οι μη αβλαβείς διελεύσεις τουρκικών πολεμικών πλοίων ήταν μόλις 90, το 2017 ανήλθαν σε 1998 και μέχρι φέτος τον Οκτώβριο τις 1249. Υπενθυμίζεται ότι το 2017 είχαν σημειωθεί 3.317 παραβιάσεις του εθνικού εναερίου χώρου από τουρκικά αεροσκάφη και φέτος μέχρι τον Οκτώβριο είχαν ανέλθει σε 3.147.
Η ουσία είναι πως ο Α/ΓΕΝ έστειλε το μήνυμα και ας ελπίσουμε οι κατάλληλοι δέκτες να το ερμηνεύσουν κατάλληλα. Γιατί εξ όσων είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε το Π.Ν έχει πολλάκις ενημερώσει τη πολιτική ηγεσία για τη κατάσταση που επικρατεί και τις δυσοίωνες προοπτικές.
Πάμε στο επιχειρησιακό κομμάτι:
Το Π.Ν είναι κυριολεκτικά στα όρια του. Δύο κύριοι άξονες είναι αυτοί που πρέπει να μας απασχολούν: το προσωπικό και συγκεκριμένα η υποστελέχωση στα πλοία και τα εξοπλιστικά και γενικότερα η έλλειψη ναυπηγικού προγράμματος. Θεωρούμε και αποτελεί την αντικειμενική πραγματικότητα πως στο τομέα της εκπαίδευσης έχουν γίνει πραγματικά φιλότιμες και αξιόλογες προσπάθειες ώστε το επίπεδο ακόμα και σε καιρούς κρίσης να κρατιέται ψηλά.
Προσωπικό: Με τους εισακτέους στις ΣΝΔ και ΣΜΥΝ σε λίγα χρόνια το Π.Ν θα επαναφέρει απόστρατους για να επανδρώσουν τα πλοία. Σε συνδιασμό με την μη πρόσληψη ΕΠ.ΟΠ στα πλοία η κατάσταση τα επόμενα χρόνια θα φτάσει στο απροχώρητο.
Εξοπλιστικά: Εκκρεμούν δύο φλέγοντα ζητήματα πρώτης προτεραιότητας. Τορπίλες και εκσυγχρονισμός φρεγατών ΜΕΚΟ 200ΗΝ. Και τα δύο προγράμματα έπρεπε να είχαν υλοποιηθεί χθες αν όχι προχθές. Και μετά ανοίγει το κεφάλαιο ναυπηγήσεων πλοίων: είναι μόνον οι φρεγάτες; Προφανώς και όχι. Στην εξίσωση πρέπει να προστεθούν νέα Υ/Β, νέες ΤΠΚ, νέα ΠΓΥ, νέα Ε/Π. Μα θα πει κάποιος σαν πολλά δεν μαζεύονται; Βέβαια πολλά μαζεύονται γιατί τα έχουμε εγκαταλείψει από το 2005. Ας υποστούμε τώρα τις συνέπειες.
Και για να απαντήσουμε τέλος στο ερώτημα «με τι λεφτά» θα γίνουν όλα αυτά; Να ιεραρχήσει ανάγκες και προτεραιότητες η εκάστοτε πολιτική ηγεσία. Θα μπορούσε κάλλιστα ένα μέρος από τα αναδρομικά να δοθεί στη κάλυψη εξοπλιστικών αναγκών. Επ ουδενί δεν αμφισβητούμε την σπουδαιότητα επιστροφής των αναδρομικών καθώς είναι πρωτίστως ζήτημα δικαιοσύνης προς τους στρατιωτικούς. Όμως επειδή δεν θα πολεμήσουμε με αναδρομικά κάτι θα πρέπει να γίνει και με τα εξοπλιστικά. Αντίστοιχα θα μπορούσε να δοθεί ένα μέρος από το πρωτογενές πλεόνασμα του τακτικού προϋπολογισμού.
Η άποψη μας είναι πως λύσεις βρίσκονται. Όμως αυτό που δεν υπάρχει είναι η σύσσωμη πολιτική βούληση πως οι Ε.Δ και το Π.Ν εν προκειμένω έχει ανάγκες και μάλιστα μεγάλες. Όσο και να μοχθούν τα πληρώματα οι τεχνολογικές δυνατότητες από ένα σημείο και μετά είναι περιορισμένες. Μην οδηγούμαστε λοιπόν σε επικίνδυνες αυταρέσκειες.
