Επειδή οι εντυπώσεις πάντα επικρατούν της λογικής, θεωρούμε εξαιρετικά σκόπιμο και επίκαιρο να αναφερθούμε στο ποια μορφή μπορεί και πρέπει να έχει η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία στις δεκαετίες που έρχονται. Στο πλαίσιο αυτό κυρίες και κύριοι θα ξεκινήσουμε από τα βασικά και ευκόλως εννοούμενα… Που δυστυχώς στη χώρα που ζούμε και με την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί πρέπει να επαναλαμβάνονται!
Στα χρόνια που μεσολάβησαν από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου από τη χώρα μας, οι δαπάνες για την άμυνα μειώθηκαν κατακόρυφα. Ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν και παρά τις ατέρμονες προσπάθειες που έχουν από όλες ανεξαιρέτως τις μνημονιακές κυβερνήσεις να πειστεί ο μέσος Έλληνας για την αλλαγή εποχής που έρχεται, ιδίως μετά το διάγγελμα της Ιθάκης του περασμένου καλοκαιριού, είναι δεδομένο από την μία πλευρά το ότι η ελληνική δημόσια διοίκηση δεν έχει εκσυγχρονιστεί ούτε κατ’ ιδέαν και από την άλλη το ότι η χώρα έχει αναλάβει σημαντικές δεσμεύσεις έναντι των δανειστών της για τα επόμενα 100 χρόνια… Χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση επομένως, εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι και οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις θα συνεχίσουν για αρκετά ακόμη χρόνια να επηρεάζονται από τις δεσμεύσεις της χώρας έναντι των δανειστών της. Οι οποίοι –ναι- έσπευσαν να σώσουν τις τράπεζές τους το 2011, φυσικά αδιαφορώντας για την τύχη του ελληνικού λαού. Το ίδιο πράττουν και για την συνεχή απομείωση της μαχητικής ικανότητας των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, καθιστώντας σαφές ότι ΠΟΤΕ δεν θα επέμβουν για να διαφυλάξουν την ελληνική εδαφική ακεραιότητα…
H εθνική μας κυριαρχία είναι δική μας υπόθεση…
Παρά τα όσα περί του αντιθέτου διακηρύσσουν κατά καιρούς από τα σαλόνια των Βρυξέλλων, ακόμα και ο πλέον αφελής γνωρίζει ότι επί της ουσίας αυτό που θα κάνουν είναι να διαδραματίσουν ρόλο διαμεσολαβητή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αφού η Τουρκία θα έχει προβεί στην κατάληψη ελληνικών εδαφών! Το έργο το έχουμε ξαναδεί… όχι μόνο πριν από 45 χρόνια στην Κύπρο, αλλά και το 1964, το 1955 και το 1945. Αντί η ανατολική Θράκη και η Βόρεια Ήπειρος να αποδοθούν στην Ελλάδα που τόσο αίμα προσέφερε στον αγώνα ενάντια στο Ναζισμό, αφέθηκαν στην κατοχή των συμμάχων των δυνάμεων του Άξονα (Τουρκία και Αλβανία)… Το έργο θα το ξαναδούμε λοιπόν, ας μην γελιόμαστε… Η εθνική μας κυριαρχία είναι δικό μας θέμα. Αν θέλουμε τη διατηρούμε αν δεν θέλουμε όχι. Τελεία και παύλα.
Με βάση αυτό το δεδομένο ερχόμαστε τώρα και στο προκείμενο… Τι είδους Πολεμική Αεροπορία θέλουμε να έχουμε και τι είδους Αεροπορία μπορούμε να έχουμε; Έχει γραφτεί χιλιάδες φορές στο παρελθόν και έχει επιβεβαιωθεί από πλειάδα γεγονότων, ότι η Πολεμική Αεροπορία θα διαδραματίσει τον πιο καθοριστικό ίσως ρόλο στη διαφύλαξη των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και της εδαφικής ακεραιότητας. Οι λόγοι είναι προφανείς, ιδίως μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο… Ταχύτατη μεταφορά μεγάλης ισχύος πυρός οπουδήποτε, οποιαδήποτε ώρα του εικοσιτετραώρου και υπό -σχεδόν- οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες. Περαιτέρω ανάλυση είναι περιττή. Το μεγάλο πρόβλημα στην προσπάθεια διατήρησης σημαντικής αεροπορικής ισχύος και κατ΄επέκταση της διασφάλισης αεροπορικής κυριαρχίας, είναι το κόστος. Όχι μόνο αγοράς, αλλά και υποστήριξης. Και δεν είναι μόνο ελληνικό… Αφορά όλες τις αεροπορικές δυνάμεις ανεξαιρέτως. Μικρές και μεγάλες. Για την Ελλάδα είναι κρίσιμης και για ένα ακόμα λόγο. Ο στόλος μαχητικών της Πολεμικής Αεροπορίας, θα πρέπει μόνιμα να υποστηρίζεται από επαρκή αποθέματα ανταλλακτικών και όπλων για τη διεξαγωγή επιχειρήσεων διάρκειας δύο τουλάχιστον εβδομάδων. Για αυτό το χρονικό διάστημα, η Πολεμική Αεροπορία θα πρέπει να είναι σε θέση να επιχειρεί αυτόνομα, ακόμα και αν έχει επιβληθεί στη χώρα οποιασδήποτε μορφής εμπάργκο (επίσημο ή άτυπο) από τις χώρες-προμηθευτές.
Με άλλα λόγια αυτό που πρωτίστως μας ενδιαφέρει για τα χρόνια που έρχονται, είναι τα διαθέσιμα μαχητικά αεροσκάφη να είναι αξιόμαχα, να φέρουν δηλαδή συστήματα και όπλα που να ανταποκρίνονται απόλυτα στις σύγχρονες επιχειρησιακές απαιτήσεις και ο βαθμός διαθεσιμότητάς τους να είναι υψηλός. Εάν είναι δυνατόν, ακόμα υψηλότερος και από αυτόν που δίνει ως ελάχιστο το ΝΑΤΟ… 75% της συνολικής δύναμης μαχητικών δηλαδή, διαθέσιμο σε 24ωρη βάση, 365 ημέρες το χρόνο.
Αλλαγή εποχής και… νοοτροπίας
Οι εποχές κατά τις οποίες μιλούσαμε για τη μόνιμη διατήρηση δύναμης 300 τουλάχιστον μαχητικών στη δύναμη της Πολεμικής Αεροπορίας, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ούτε και πριν από 10 ή 20 χρόνια άλλωστε είχε καμία λογική αυτό το δόγμα… Αυτή η εμμονή αν θέλουμε να ακριβολογούμε. Γιατί διατηρούσαμε μέν μόνο κατ’ επίφαση και όχι ουσιαστικά δύναμη 300 μαχητικών. Το ένα τρίτο της τουλάχιστον, απαρτίζονταν από παλιά αεροπλάνα με περιορισμένες επιχειρησιακές δυνατότητες και μικρές πιθανότητες επιβίωσης στις σύγχρονες επιχειρήσεις. Να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι όμως για να καταλάβετε τι εννοούμε…
Στα μέσα της περασμένης δεκαετίας (2005) η Πολεμική Αεροπορία διέθετε 60 τουλάχιστον εξειδικευμένα βομβαρδιστικά Α-7Η και –Ε. Λόγω της μεγάλης μεταφορικής ικανότητάς τους σε οπλικό φορτίο, της μεγάλης τους ακτίνας και της εξαιρετικής ακρίβειας άφεσης οπλισμού που τους προσέδιδε ο ομολογουμένως παλιός εξοπλισμός ναυτιλίας και διαχείρισης/άφεσης ακόμα και συμβατικών όπλων, τα αεροπλάνα αυτά παρέμεναν εξόχως αποτελεσματικά από επιχειρησιακής άποψης . Δεν διέθεταν όμως συστήματα αυτοπροστασίας. Έφεραν μόνο δέκτες προειδοποίησης εντοπισμού/εγκλωβισμού από ραντάρ τύπου ALR-66 (A-7H) και ALR-99 (A-7E), καθώς και εκτοξευτές θερμοβολίδων και αερόφυλλων (flares-chaffs) τύπου ALE-47. Επομένως δεν θα μπορούσαν αξιοποιώντας κάποιους παρεμβολείς, να παραπλανήσουν ή να αδρανοποιήσουν έστω και παροδικά την εχθρική αεράμυνα (επίγεια και εναέρια) κατά τη διαδρομή τους προς το στόχο και την απεμπλοκή τους από αυτόν…
Τα 36 F-4E Phantom II που εκσυγχρονίστηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος P.I. 2000, επίσης δεν απέκτησαν ποτέ αποτελεσματικά συστήματα αυτοπροστασίας. Τα 20+ φωτοαναγνωριστικά RF-4E έπασχαν από το ίδιο πρόβλημα και παρά τις προσπάθειες που είχαν καταβληθεί από το ΓΕΑ για τον εξοπλισμό τους με σύγχρονα ηλεκτροοπτικά συστήματα αναγνώρισης, αλλά και τον εξοπλισμό τους με ατρακτίδια ηλεκτρονικής επιτήρησης-αναγνώρισης και υποκλοπών (ELINT-SIGINT) τύπου ASTAC, δαπανήθηκαν σημαντικά ποσά για την παράταση της επιχειρησιακής τους ζωής χωρίς αποτέλεσμα με κύριους υπαίτιους την Αμερικανική Αεροπορία (USAF) και την εταιρία ROI… Μετά από 15 χρόνια προσπαθειών αναβάθμισης των επιχειρησιακών δυνατοτήτων των RF-4E και την δαπάνη πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, διαπιστώθηκε ότι θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό το να προμηθευτούμε περισσότερα ολοκληρωμένα συστήματα DB-110 για τα F-16C/D Block 52+ Advanced. Αποκορύφωμα της πραγματικά χαοτικής κατάστασης που επικρατούσε στο παρελθόν σε ότι αφορά στα εξοπλιστικά προγράμματα της Πολεμικής Αεροπορίας, ήταν φυσικά η απαξίωση των Mirage 2000EGM/BGM με το να μην εκσυγχρονιστούν σε επίπεδο -5Mk.2. Σήμερα που πολλοί «θυμήθηκαν» τις δυνατότητες του -5Mk.2 και των όπλων του, εκθειάζοντας την επιχειρησιακή του «βαρύτητα», είναι απλά πολύ αργά…
Μια απλή πρόσθεση των αριθμών που παραθέτουμε παραπάνω, αποκαλύπτει ότι περισσότερα από 100 αεροπλάνα στη δύναμη της Π.Α. πριν από 13 χρόνια, ναι μεν ήταν υπολογίσιμος παράγοντας, αλλά με σημαντικούς περιορισμούς. Πολλά ΝΑΙ μεν, ΑΛΛΑ για μία αεροπορική δύναμη που θέλει να είναι σύγχρονη και αποτελεσματική… Κακά τα ψέματα λοιπόν. Η κατάσταση αυτή δεν πρέπει επ΄ ουδενί να επαναληφθεί στο μέλλον. Με βάση τα σημερινά αλλά και μελλοντικά οικονομικά δεδομένα, θα ήταν ουτοπικό να μιλάμε για δύναμη μεγαλύτερη των 200 μαχητικών. Δηλαδή 10 πραγματικά ετοιμοπόλεμες πολεμικές Μοίρες. Αν θεωρήσουμε ότι θα φτάσουμε στο επίπεδο –στο άμεσο, ή όχι, μέλλον- να διατηρούμε τη διαθεσιμότητα στο 75% έως 80% της συνολικής δύναμης μαχητικών καθημερινά, οι μονάδες που θα έχουμε στη διάθεσή μας δεν θα υπερβαίνουν τις 150. Παρά το γεγονός ότι ο αριθμός αυτός φαίνεται μικρός, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Υπό την προϋπόθεση πάντα ότι ΟΛΑ τα μαχητικά θα είναι εξοπλισμένα και οπλισμένα με τα κατάλληλα συστήματα και όπλα για να ανταπεξέλθουν με αξιώσεις στις ανάγκες των σημερινών και μελλοντικών επιχειρήσεων.
