Ένας βαθύς προσωπικός δεσμός με τον πατέρα του, η αγάπη για τη διαδικασία της πτήσης και παιδικά χρόνια με άφθονες στιγμές μέσα στο αεροδρόμιο της Τανάγρας ήταν αρκετά ώστε να τον ωθήσουν να φτιάξει ένα αυθεντικό πιλοτήριο του Mirage F1 στο δωμάτιο του.
Ο νεαρός Μιχάλης Τσάλτας πριν από 14 χρόνια, πήρε την απόφαση να μεταφέρει το ιδιότυπο και απαιτητικό περιβάλλον εργασίας του πατέρα του, πιλότου της Πολεμικής Αεροπορίας, μέσα στο σπίτι του.
Ο νεαρός ειδικός στην πληροφορική επιχειρεί να κατασκευάσει με αυθεντικά εξαρτήματα, ένα πιλοτήριο μαχητικού αεροσκάφους Dassault Mirage F1, τον τύπο που πετούσε από το 1978 μέχρι και το 1991 ο πατέρας του, σε μια ειδική κατασκευή.
«Ήταν πριν από 14 χρόνια που αποφάσισα να φέρω στη ζωή το αεροσκάφος με το οποίο πετούσε ο πατέρας και συγκεκριμένα το πιλοτήριο, μέσα στο οποίο πετούσε για πολλές ώρες σε αποστολές αναχαίτισης πάνω από το Αιγαίο», εξήγησε, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Πρακτορείο 104,9 FM».
Δυσμενείς συγκυρίες δεν του επέτρεψαν να δώσει εξετάσεις για τη Σχολή Ικάρων, όταν ήταν μαθητής, δεν εγκατέλειψε όμως την πρωτότυπη για τα ελληνικά δεδομένα ιδέα της κατασκευής που χώρου, μέσα στον οποίο δεκάδες Έλληνες επαγγελματίες πιλότοι περιπολούσαν τον εναέριο χώρο της Ελλάδας επί δεκαετίες ώστε να μπορεί να την επιδεικνύει σε αεροπορικές εκθέσεις και γιορτές στο ευρύτερο κοινό.
Το ενδιαφέρον του πατέρα του νεαρού ελεύθερου επαγγελματία ήταν όμως πάντα το μεγαλύτερο του κίνητρο: «Από μόνος του, όποτε έβλεπε την πορεία της κατασκευής, μου έλεγε ιστορίες πάνω από το Αιγαίο, κάτι που με συγκινεί πάρα πολύ, να το ακούω· για παράδειγμα να μου λέει: «αυτός ο διακόπτης έκαμνε αυτό, εκείνος το άλλο, όταν έδειχνε βλάβη κάναμε αυτό, βάζαμε τη μανέτα στο σημείο Χ, όταν θέλαμε να γυρίσουμε το αντίπαλο αεροσκάφος…», εξιστορεί ο Μιχάλης Τσάλτας.
Από την Αθήνα στη Χαλκίδα, στη συνέχεια στο Βέλγιο, όπου είχε μετατεθεί ο πατέρας του επί σειρά ετών και από εκεί στην Αθήνα και το Γαλάτσι, όπου ξεκίνησε και την κατασκευή. Παρά τις μεγάλες δυσκολίες δεν εγκατέλειψε ποτέ το όνειρό του, με υποστηρικτές ιδιώτες από τη Γαλλία, την Ισπανία, τη Νότιο Αφρική και μεγάλο κόστος, που επωμίστηκε προσωπικά.
H συνέντευξης του Μ. Τσάλτα στο “Πρακτορείο FM” και τον Σωτήρη Κυριακίδη:
-Πότε ξεκίνησε η προσπάθειά σας να ολοκληρώσετε αυτή την ιδέα;
Η ιστορία ξεκίνησε πριν από 14 χρόνια περίπου. Η αγάπη και το πάθος μου για την Πολεμική Αεροπορία και συγκεκριμένα για τη βάση της Τανάγρας, όπου και πρακτικά μεγάλωσα, καθώς ο πατέρας μου ήταν ιπτάμενος στα μαχητικά αεροσκάφη Mirage, ήταν το κίνητρο από τα παιδικά μου χρόνια. Δυστυχώς, κάποιες δυσμενείς συγκυρίες δεν μου επέτρεψαν να δώσω εξετάσεις ως μαθητής για τη Σχολή Ικάρων και έτσι προσπάθησα να ακολουθήσω το πάθος μου αυτό για το συγκεκριμένο αντικείμενο από μια άλλη διαδρομή. Αυτό το έκανα αρχικά με τον μοντελισμό αλλά όχι μόνο. Ήταν, λοιπόν, πριν από 14 χρόνια που αποφάσισα να ‘φέρω στη ζωή’ το αεροσκάφος, με το οποίο πετούσε ο πατέρας και συγκεκριμένα το πιλοτήριο, μέσα στο οποίο πετούσε για πολλές ώρες σε αποστολές αναχαίτισης πάνω από το Αιγαίο.
Με αυτό τον τρόπο, ψάχνοντας, επικοινωνώντας με όλες τις χώρες, οι Πολεμικές Αεροπορίες των οποίων είχαν σε υπηρεσία το συγκεκριμένο μαχητικό, το γαλλικό Dassault Mirage F1, ξεκίνησα να αναζητώ τμήματα του αεροσκάφους. Τμήματα όπως τα όργανα, την κονσόλα του πιλοτηρίου και τον σκελετό της, αλλά και βιβλιογραφία ώστε μελλοντικά να το καταστήσω λειτουργικό. Πριν από αρκετά χρόνια, λοιπόν, κατάφερα και βρήκα μέσω του γαλλικού e-bay το πρώτο κομμάτι του πιλοτηρίου, τον σκελετό της κονσόλας, ένα δομικό κομμάτι μέταλλο, “άψυχο” τότε και χωρίς κανένα όργανο. Ήταν η πρώτη μου αγορά, τα πρώτα μου έξοδα για να ξεκινήσω αυτό το όνειρο.
-Υπάρχουν και άλλοι πολίτες σε όλο τον κόσμο, που κάνουν κάτι παρόμοιο;
Είναι ευχάριστο που ανακαλύπτεις πως σε χώρες του εξωτερικού υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αυτό το ενδιαφέρον, ενώ για την Ελλάδα, απ’ όσο γνωρίζω, είμαι ο μοναδικός που επιχειρεί κάτι τέτοιο, μια κατασκευή από αυθεντικά τμήματα ενός μαχητικού αεροσκάφους. Πράγματι, λοιπόν, κάτι τέτοιο συμβαίνει και στο εξωτερικό· είναι κάτι πολύ συνηθισμένο για αεροπλάνα που μπορεί να είναι από την εποχή του Β’ ΠΠ, Spitfire κ.ο.κ, μέχρι αεροσκάφη που είναι εν ενεργεία σήμερα. Υπάρχει μια διαφορετική νοοτροπία και νομοθεσία σε πολλές χώρες και έτσι αεροσκάφη που βγαίνουν εκτός λειτουργίας, είτε από σημαντικές μηχανικές βλάβες, είτε από άλλους λόγους είναι διαθέσιμα για κάτι όπως αυτό που κάνω εγώ. Τα τμήματα τους δε γίνονται διαθέσιμα με τις τιμές του μετάλλου ουσιαστικά και έτσι ιδιώτες μπορούν εύκολα να αποκτήσουν κομμάτια για να φτιάξουν ίσως ένα πιλοτήριο από το αεροσκάφος που θέλουν, όπως εγώ.
Στη Γαλλία και στην Ισπανία, η νομοθεσία είναι σχετικά διαφορετική σε ότι αφορά αεροσκάφη που έχουν βγει εκτός λειτουργίας. Συγκεκριμένα υπάρχει ένας χώρος που ονομάζεται “νεκροταφείο αεροσκαφών”, όπου ιδιώτες μπορούν να καταθέσουν μια επιστολή προς τη Γαλλική Πολεμική Αεροπορία και να πάνε για να τα αποκτήσουν έναντι ενός μικρού κόστους. Για τις Ένοπλες Δυνάμεις αυτών των χωρών είναι άχρηστο στρατιωτικό υλικό και έτσι οι ιδιώτες μπορούν να τα αξιοποιούν. Είτε τα ανακατασκευάζουν, είτε δημιουργούν κάτι όμορφο. Κάποιοι από αυτούς πωλούν τα υλικά που θα αποκτήσουν και έτσι εμείς στην Ελλάδα μπορούμε να τα αγοράσουμε. Η νομοθεσία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το Α και το Ω και δυστυχώς στην Ελλάδα δεν βοηθάει καθόλου.
-Είναι κάτι τέτοιο εφικτό και στην Ελλάδα;
Σήμερα θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, αν γινόταν κατ’ εξαίρεση. Είναι κάτι που το ξέρω καθώς είχα στείλει επιστολές στο Μετοχικό Ταμείο αλλά και στο ΥΕΘΑ, όπως και στο Επιτελείο της Πολεμικής Αεροπορίας, με τις οποίες ζήτησα να γίνει η διάθεση αυτού του στρατιωτικού υλικού από αεροσκάφη F1, που είχαν υποστεί ζημιές και δεν ήταν σε μακροχρόνια αποθήκευση για μελλοντική ίσως χρήση. Στις περιπτώσεις αυτές έλαβα απάντηση όπου με ευχαριστούσαν για το ενδιαφέρον μου αλλά εξαιτίας της νομοθεσίας δεν ήταν δυνατό να γίνει η διάθεση του συγκεκριμένου υλικού καθώς ήταν “χρεωμένα” στις Ε.Δ.
-Ποιες είναι οι πηγές των -προφανώς- δυσεύρετων υλικών και ποιοι σας υποστηρίζουν σήμερα;
Οι πηγές είναι το γαλλικό eΒay, όπου ξοδεύω μεγάλα διαστήματα χρόνου αναζητώντας το παραμικρό αντικείμενο, από μικρά κουμπιά, λαμπτήρες και ότι χρειάζομαι αυτή τη στιγμή για να ολοκληρώσω το πιλοτήριο αφού πρόκειται, μαζί με τα πλαϊνά δομικά στοιχεία, για κεντρική αλλά και πλαϊνές κονσόλες ώστε το αποτέλεσμα να είναι η ολοκληρωμένη καμπίνα του πιλότου. Έχω όμως τη χαρά να έχω δυο- τρεις Γάλλους μηχανικούς υποστηρικτές, μηχανικούς από στρατιωτικά αεροδρόμια από τα επιχειρήσουν μαχητικά F1, άτομα που γνωρίζουν την Ελλάδα καθώς γινόταν και οι λεγόμενες ανταλλαγές μοιρών στο παρελθόν ανάμεσα στη Γαλλία και τη χώρα μας.
Την προσπάθεια μου, όσο είναι εφικτό, στηρίζουν και άτομα από την Ισπανία, που διέθετε επίσης τον συγκεκριμένο τύπο αεροσκάφους μέχρι πρόσφατα, ενώ στοιχεία προσπαθώ να βρω και από μουσεία. Συγκεκριμένα, από μουσείο της Νοτίου Αφρικής και την εκεί πολεμική αεροπορία (SAAF) καθώς για ένα μουσείο είναι πιο εύκολο να λάβει ανταλλακτικά και στοιχεία για αεροσκάφη που βρίσκονται ανάμεσα στα εκθέματά του. Έτσι, μετά από επικοινωνίες, μου απάντησαν πως πράγματι είχαν μερικά ανταλλακτικά σε δύο ή τρία τεμάχια και μπορούσαν να μου τα αποστείλουν.
Στην Ελλάδα υπάρχει κάποια υποστήριξη από ιδιώτες, όπως και από στελέχη μιας ιδιωτικής εταιρίας, που έχει ως αντικείμενο την αμυντική βιομηχανία. Η βοήθεια τους ήταν μεγάλη, καθώς αφού κατάφερα να ολοκληρώσω κομμάτι- κομμάτι και τη βασική κατασκευή αλλά και τη συναρμολόγηση μέχρι το σημείο που αυτή έφτασε, πήρα την πρωτοβουλία να πάω ένα βήμα παρακάτω, κάτι στο οποίο χρειαζόμουν βοήθεια. Προσπαθούμε έτσι να ενεργοποιήσουμε τον φωτισμό του πιλοτηρίου του μαχητικού και έτσι χρειάστηκε να γίνει συντήρηση και επισκευή στα όργανα και τα λοιπά στοιχεία, ειδικά σε όσα δεν δούλευαν, αφού τα περισσότερα ήταν χτυπημένα, κατεστραμμένα ή είχαν κάποια διάβρωση από τα χρόνια. Με τη βοήθεια, λοιπόν, αυτών των ειδικών και τη δουλειά τους, τα επισκευάσαμε, βγάλαμε τις καλωδιώσεις για να φτάσουμε στο σημερινό αποτέλεσμα, η καμπίνα να έχει τον αυθεντικό φωτισμό της και να είναι πιο κοντά στο πως ήταν εν ώρα λειτουργίας.
-Όταν ολοκληρώσετε την κατασκευή πού έχετε σκοπό να το παρουσιάσετε;
Επειδή έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τον πατέρα μου και πάντα με “άγγιζε” αυτό που έκανε, το όνειρο ήταν να του δείξω κάτι, πως αγάπησα αυτό που έκανε. Στόχος μου είναι να ολοκληρώσω όλη την καμπίνα και το κάθισμα, κάτι που μου λείπει τώρα, να δει την τελική κατασκευή. Αμέσως μετά είμαι ανοιχτός σε κάθε ιδέα, είτε την παρουσία του πιλοτηρίου σε μια εκδήλωση ως έκθεση, είτε κάτι άλλο, αφού την κατασκευή έχω ολοκληρώσει τροχήλατη για να μπορεί να μετακινηθεί.
