Λίγες ημέρες μετά την ένταξη σε υπηρεσία του πλοίου USS «Pierre» (LCS-38), του τελευταίου πλοίου τύπου LCS (Littoral Combat Ship), κλάσης «Independence», το Αμερικανικό Ναυτικό παρέλαβε το πλοίο USS «Cleveland» (LCS-31), το τελευταίο κλάσης «Freedom». Με την παραλαβή του USS «Cleveland» ολοκληρώθηκε το πολύπαθο πρόγραμμα ναυπήγησης των πλοίων LCS για το Αμερικανικό Ναυτικό. Το USS «Cleveland» άρχισε να ναυπηγείται τον Ιούνιο του 2021 και καθελκύστηκε τον Απρίλιο του 2023. Συνολικά το πρόγραμμα LCS απέδωσε στο Αμερικανικό Ναυτικό 35 πλοία της κλάσης, 19 «Independence» και 16 «Freedom». Υπενθυμίζουμε ότι από τα 19 LCS κλάσης «Independence» δύο έχουν αποσυρθεί, ενώ από τα 16 LCS κλάσης «Freedom», πέντε έχουν αποσυρθεί. Συνεπώς το Αμερικανικό Ναυτικό διατηρεί σε υπηρεσία 28 πλοία του τύπου και από τις δύο κλάσεις.
Τα 19 LCS κλάσης «Independence» εντάχθηκαν σε υπηρεσία την περίοδο 2010-2025, ενώ τα 16 «Freedom» την περίοδο 2008-2025. Το πρόγραμμα LCS του Αμερικανικού Ναυτικού ήταν και παραμένει ένα αμφιλεγόμενο πρόγραμμα, με υποστηρικτές και κατηγόρους. Οι μεν υποστηρίζουν ότι τα πλοία είναι ικανά και αναγκαία για το Αμερικανικό Ναυτικό, οι δε ισχυρίζονται ότι έχει ικανοποιήσει ελάχιστα, σε σχέση με τις αρχικές προθέσεις. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, το Αμερικανικό Ναυτικό ήθελε ένα πλοίο, μικρού εκτοπίσματος, ικανό για επιχειρήσεις σε παράκτιο περιβάλλον. Να είναι γρήγορο, ευέλικτο, δικτυωμένο, σπονδυλωτό με αποστολή να κυριαρχεί σε θαλάσσιες περιοχές εγγύς της ξηράς και να λειτουργεί ως «προπομπός» της δράσης διακλαδικών δυνάμεων. Κάπως έτσι προέκυψαν τα πλοία LCS.
Η λογική πίσω από την ανάπτυξη των LCS ήταν αυτή του πολλαπλού ρόλου: Πόλεμος επιφανείας, ανθυποβρυχιακός πόλεμος και ναρκοπόλεμος. Ωστόσο τα πλοία δεν σχεδιάστηκαν να εκτελούν τις αποστολές αυτές ταυτόχρονο. Αντίθετα, σχεδιάστηκαν με μια σπονδυλωτή αρχιτεκτονική με τον οπλισμό και τους αισθητήρες τους να προσθαφαιρείται ανάλογα με τις απαιτήσεις της εκάστοτε αποστολής. Στη θεωρία και τα σχέδια αυτό ήταν εφικτό, δεδομένου ότι τα διάφορα συστήματα ήταν αρχιτεκτονικής «Plug-and-Play», δηλαδή εντός λίγων ωρών, ένα πλοίο μετατρεπόταν από πλοίο πολέμου επιφανείας, για παράδειγμα, σ’ ένα πλοίο για αποστολές ανθυποβρυχιακού πολέμου. Ωστόσο, στην πράξη αυτό αποδείχθηκε δύσχρηστο και δαπανηρό με αποτέλεσμα το 2016 το Αμερικανικό Ναυτικό να ανακοινώσει ότι στο εξής κάθε LCS θα ενσωματώνει μόνιμο οπλισμό και αισθητήρες για μια συγκεκριμένη αποστολή.
Μια άλλη αποτυχία του LCS ήταν το κόστος. Η αρχική πρόθεση ήταν το κόστος των πλοίων, τόσο σε επίπεδο απόκτησης, όσο και σε επίπεδο υποστήριξης, να παραμείνει χαμηλό, έτσι ώστε να ενταχθεί στο στόλο ικανός αριθμός πλοίων και το Αμερικανικό Ναυτικό να εξοικονομήσει χρήματα από την απόσυρση παλαιότερων μονάδων και τα χαμηλότερα κόστη υποστήριξης. Ωστόσο, στην πράξη αποδείχθηκε ότι το κόστος ναυπήγησης των πλοίων ήταν σχεδόν διπλάσιο της προϋπολογισμένου. Κάτι ανάλογο συνέβη και με την επάνδρωση, η οποία επρόκειτο να είναι μικρή, αλλά τελικά στην πράξη αποδείχθηκε ότι τα πλοία χρειάζονται περισσότερο πλήρωμα. Αυτά τα μειονεκτήματα οδήγησαν τελικά, το 2013-2014, στη μείωση του τελικού, υπό ναυπήγηση, αριθμού από τα 55 πλοία, που ήταν η αρχική απαίτηση, στα μόλις 35.
